ക്യാമ്പസുകൾ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു, ക്ലാസുകളിൽ ചിരികൾ മുഴങ്ങുന്നു, കളിക്കളങ്ങളിൽ ആരവങ്ങൾ ഉയരുന്നു. ആധുനിക ആശയവിനിമയ മാർഗങ്ങൾവർദ്ധിച്ചിരിക്കുന്നു, എന്നിട്ടും ഈ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ഒറ്റപ്പെട്ടവർ കൗമാരക്കാരാണെന്നാണ് പഠനങ്ങൾ പറയുന്നത്. എന്തുകൊണ്ടാണ് കൗമാരക്കാർ ഒറ്റപ്പെടുന്നത്? കൗമാരപ്രായത്തിലെ ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ കാരണം ഡിജിറ്റൽ ആസക്തി, യാഥാർഥ്യബന്ധങ്ങളുടെ കുറവ്, സാമൂഹിക സമ്മർദ്ദം, ആത്മപരിഭാഷയുടെ അഭാവം മുതലായവയാണ്. ഇത് മാറണമെങ്കിൽ സഹാനുഭൂതി, മാനസികാരോഗ്യശ്രദ്ധ, മാതാപിതാക്കളുടെ സാന്നിധ്യം എന്നിവ നിർണായകമാണ്.കൃത്യമായ കണക്ക് പ്രകാരം, ഇന്നത്തെ ലോകത്ത് ഏറ്റവും ഒറ്റപ്പെട്ടവരാണ് കൗമാരപ്രായക്കാർ. അന്താരാഷ്ട്ര പഠനമനുസരിച്ച്, 13 മുതൽ 19 വയസ്സുള്ള കുട്ടികളാണ് ഏറ്റവും കൂടുതൽ ഒറ്റപ്പെടൽ അനുഭവിക്കുന്നവർ. ഈ യാഥാർഥ്യം വളരെ ഗുരുതരമാണ്. ഉള്ളിലെ ശൂന്യതയുടെ പ്രതികരണമായ മനോഭാവം. സുഹൃത്തുക്കളും കുടുംബവുമായുള്ള ബന്ധങ്ങളിലുണ്ടാകുന്ന ഇടവേള, സാമൂഹിക മാധ്യമങ്ങളിലൂടെ കാണുന്ന വ്യാജ ബന്ധങ്ങൾ, ആത്മവിശ്വാസത്തിലെ കുറവ് ഇവ എല്ലാം ചേർന്നാണ് കൗമാരപ്രായത്തിലുള്ളവർ ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് വലിച്ചെറിയപ്പെടുന്നത്. സോഷ്യൽ മീഡിയ ബന്ധം കൂടിയാലും ബന്ധമില്ല എന്നതാണ് വാസ്തവം.
ഇന്ന് മിക്ക കൗമാരക്കാരും ദിനത്തിലെ കുറച്ച് മണിക്കൂറുകൾ സോഷ്യൽ മീഡിയയിൽ ചെലവഴിക്കുന്നു. ഇൻസ്റ്റാഗ്രാം, ടിക്ടോക്ക്, സ്നാപ്ചാറ്റ് പോലുള്ള പ്ലാറ്റ്ഫോമുകൾ അവരുടേതായ ‘ആത്മ’ പ്രതിനിധാനങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കാനുള്ള സ്ഥലമായി മാറിയിരിക്കുന്നു. പക്ഷേ ഇവയിലൂടെ വരുന്നത് യഥാർത്ഥ ബന്ധമല്ല, ഒരു മായാജാലം മാത്രമാണ്.സോഷ്യൽ മീഡിയയിൽ ലഭിക്കുന്ന ‘ലൈക്ക്’കളും ‘ഫോളോ’കളും മൂല്യനിർണയമായി കണക്കാക്കുന്ന ഈ തലമുറ യഥാർത്ഥത്തിൽ ലഭിക്കാത്ത അംഗീകാരത്തിന് പകരമായിട്ടാണ് അനുഭവിക്കുന്നത്. ഒരിക്കലും ഉള്ള് തുറന്ന് സംസാരിക്കാൻ കഴിയാത്തതുകൊണ്ട്, അവരവരുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ മൂളിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഇത് തന്നെ ഒരു മാനസിക ദുർബലതയായി വളരുന്നു.അതുപോലെ തന്നെ ഫോണും കമ്പ്യൂട്ടറും കുറവാകുന്ന നേരത്ത് അവർ കടുത്ത അസ്വസ്ഥത അനുഭവിക്കുന്നു. ഒറ്റയ്ക്കിരിക്കാൻ അവർ ഭയപ്പെടുന്നു, കൂട്ടത്തിലിരിക്കുമ്പോഴും തങ്ങളുടെ സാന്നിധ്യത്തിന് വിലയില്ലെന്ന തോന്നൽ അവരെ മഥിക്കുന്നു.
കൗമാരക്കാർ ഒറ്റപ്പെടുമ്പോൾ അവരുടെ മനസ്സിന് നേരിടേണ്ടി വരുന്ന പ്രാധാനപ്പെട്ട പ്രശ്നം അവനവരെക്കുറിച്ചുതന്നെയുള്ള സംശയമാണ്. ‘ഞാൻ മതിയാകുന്നുണ്ടോ?’ ‘എന്താണ് എന്റെ ഉദ്ദേശ്യം ഇതുപോലുള്ള ചോദ്യങ്ങൾ പ്രതിദിനം തലമുറയെ തുടച്ചു കളയുന്നു. ഇത് പിന്നീട് മാനസികാരോഗ്യ പ്രശ്നങ്ങളിലേക്ക് വഴിമാറുന്നു. ഡിപ്രഷൻ, ഉത്കണ്ഠ, പലപ്പോഴും ആത്മഹത്യാശ്രമം വരെ. ഇവിടെയാണ് മാതാപിതാക്കളുടെ പങ്ക് പ്രധാനമാകുന്നതും അവർക്ക് നിർണ്ണായകമായ വിധത്തിൽ ഇടപെടലുകൾ നടത്താൻ കഴിയുന്നതും.
ടെക്നോളജിയുടെയും പഠനസമ്മർദ്ദങ്ങളുടെയും ഇടയിൽ, അവർ മക്കൾക്ക് പ്രാപ്യരാകണം. കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ വികാരങ്ങളെ വിമർശനങ്ങളല്ലാതെ കേൾക്കാനും, അവരുടെ വേദനയെ അംഗീകരിക്കാനും കുടുംബം തയ്യാറാകണം.പരിസ്ഥിതിയും വിദ്യാഭ്യാസ സംരംഭങ്ങളും കൂടുതൽ മാനസികാരോഗ്യകേന്ദ്രിതമായ സമീപനത്തിലേക്ക് നീങ്ങേണ്ട സമയമാണ് ഇത്. സ്‌കൂളുകളിൽ കൗൺസിലിംഗ് സേവനങ്ങൾ, ആത്മീയ പരിശീലനങ്ങൾ, സമൂഹത്തിൽ യഥാർത്ഥ ബന്ധങ്ങൾ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുക എന്നിവ അത്യാവശ്യവുമാണ്.
ഈ വലിയ ലോകത്തിൽ മനുഷ്യന്റെ ഒറ്റപ്പെടലിനും കണ്ണീരിനും സ്ഥാനം ഉണ്ട്. നാം എല്ലാവരും കൂടി ചേർന്ന് ഈ തലമുറയെ കേൾക്കണം, മനസ്സിലാക്കണം, അതിനായുള്ള ഇടം സൃഷ്ടിക്കണം. കൗമാരക്കാർക്ക് ആശ്വാസം പകരുന്ന ഒരു ലോകം നിർമ്മിക്കുക എന്നത് നമ്മുടെ എല്ലാവരുടെയും ഉത്തരവാദിത്തമാണ്.
