നീ ഒരാളെ സ്നേഹിക്കുന്നതു എന്തിനുവേണ്ടിയാണെന്ന് ഒരിക്കലെങ്കിലും ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടോ? ആത്യന്തികമായി നമ്മൾ ഒരാളെ സ്നേഹിക്കുമ്പോൾ അതിന്റെ സുഖവും സംതൃപ്തിയും അനുഭവിക്കുന്നത് നമ്മൾ തന്നെയാണ്. ഒരാളെക്കുറിച്ച് ആലോചിക്കുമ്പോൾ, ഓർമ്മിക്കുമ്പോൾ നമ്മുടെ മനസിൽ വെറുപ്പും വിദ്വേഷവുമാണ് അനുഭവപ്പെടുന്നതെങ്കിൽ ആ വെറുപ്പും വിദ്വേഷവും അപരനെ തെല്ലും ബാധിക്കാത്തതുപോലെനമ്മുടെ സ്നേഹവും അയാളെ ബാധിക്കുന്നില്ലെന്ന് പറയേണ്ടിവരും. അതുകൊണ്ടാണ് നീയെന്തുമാത്രം സ്നേഹിച്ചിട്ടും ചിലരൊക്കെ നിന്റെ സ്നേഹത്തെ അവഗണിച്ചുകളയുന്നത്. കാരണം അവർക്ക് നിന്നെക്കുറിച്ചോർമ്മിക്കുമ്പോൾസ്നേഹം അനുഭവപ്പെടുന്നില്ല. എന്തിന് നിന്നെ അവർ ഒരു അവസ്ഥയിലും ഓർമ്മിക്കുന്നതുപോലുമില്ല… ഓർമ്മിക്കാത്ത ഒരാളെ നമുക്ക് സ്നേഹിക്കാനാവില്ല. സ്നേഹിക്കുന്ന ആളെ നമുക്ക് ഓർമ്മിക്കാതിരിക്കാനുമാവില്ല. നി്ന്നെക്കുറിച്ചോർമ്മിക്കുമ്പോൾ എന്റെ മനസ്സിൽ സന്തോഷവും സമാധാനവും അനുഭവപ്പെടുമ്പോൾ നിന്നെക്കുറിച്ചുള്ള ഓർമ്മകൊണ്ട് എനിക്കു തന്നെയാണ് നേട്ടം. നിന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നത് എന്റെ സന്തോഷത്തിനുവേണ്ടിയാണ്.
എന്റെ സ്വസ്ഥതയ്ക്കും ശാന്തിക്കും വേണ്ടിയാണ് സ്നേഹം സ്വാർത്ഥമാകുന്നത് അവിടെയാണ്. ഓരോ സ്നേഹവും അവനവനെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താനുള്ള അന്വേഷണമാണ്. അവനവനിൽതന്നെയുള്ള നിധികണ്ടെത്തലാണ്. സ്നേഹിക്കാനുള്ള നിന്റെ കഴിവ് പരിശോധിക്കപ്പെടുന്നത് നീയെത്രപേരെ ഒരേ സമയം ഒരേ തീവ്രതയിൽ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്നതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ്.. നിന്നെ ഞാ്ൻ സ്നേഹിക്കുന്നത് എനിക്കുവേണ്ടിയാണെന്ന തിരിച്ചറിവിലെത്തുമ്പോഴാണ് നീയെന്നെ സ്നേഹിക്കാതെ പോയതിലോ ഞാനാഗ്രഹിക്കുന്നവിധത്തിൽ പെരുമാറാതെപോയതിലോ എന്റെ പരാതികൾ ഇല്ലാതെപോകുന്നത്. ഇനിയൊരിക്കലും നീയെന്നെ സ്നേഹിക്കാതെ പോയതോർത്ത് ഞാൻ പരാതിപ്പെടുകയില്ല.ഇനിയൊരിക്കലും നീയെന്നെ സ്നേഹിക്കണമെന്ന പിടിവാശി വ്ച്ചുപുലർത്തുകയുമില്ല. പക്ഷേ അപ്പോഴും ഞാൻ നിന്നെ സ്നേഹിക്കും. സ്നേഹിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കും. കാരണം നിന്നെക്കുറിച്ചെനിക്കെന്തൊരു ആനന്ദമാണ്!
